Mozaïekbank Van Gogh
naar "Herinnering aan de tuin van Etten" door Vincent van Gogh
Zitgroep in mozaïek bestaande uit een bank en 5 poefs, vervaardigd in Emaux de Briare, uit vondsten op de voormalige stortplaats van de keramiekfabriek. Op de betonnen ondergrond van de bank na, een 100% recycling project!
Het Ontwerp
In het ontwerp staat de functionaliteit als reflecteerbank en ontmoetingsplek aan de basis, met het schilderij van Vincent van Gogh “Herinnering aan de Tuin van Etten” als inspiratiebron.
Er is gekozen voor betonnen elementen die samen, zoals het tuinpad op het schilderij, een kronkelende lijn vormen.
Er is gekozen voor een bank zonder leuning, met gelijkzijdige kanten om zo, middels de twee verschillende mozaïekontwerpen, de functie van reflecteren te ondersteunen.
De zitgroep is geplaatst in de voortuin van IKC de Vincent. Richting van de bank is haaks op de straat. Zo is vanuit de straat, de detailkant van het schilderij in mozaïek, als eyecatcher goed zichtbaar.
De zitgroep is toegankelijk vanuit de straat en heeft daarmee ook de functie als ontmoetingsplek voor de wijk.
Zoals het pad op het schilderij van Vincent van Gogh oranje kleurt, zal de bovenkant van de bank ingelegd worden met gemêleerd oranje keramiek. De eindstukken zullen ook in oranje worden bekleed. Door de hele voortuin kronkelt zich een oranje pad, de bank vormt zo één geheel met , “aansluiten en wegvallen” in het tuinpad. Dit onderdeel leende zich voor mij prima voor een eerste participatieproject
Vooraan op de bank is het logo van dit participatieproject geplaatst. Vertegenwoordigers van de aan de school verbonden partijen legden samen met een kind de eerste steentjes.
De zijkanten van de lang gestrekte bank werden voorzien van mozaïek die de verhaallijn en het kleurgebruik waarover Vincent van Gogh verhaalt in zijn brief aan zijn zus Willemien over “Herinnering aan de Tuin van Etten”, terug te “lezen” zijn.
Aan de binnenkant vertaalt het de brief in abstracte vormen en kleurgebruik. Aan de buitenkant is de brief gedetailleerd vertaald; het schilderij in mozaïek, maar volgens de verhaallijn van de brief. Dit mozaïek loopt over in het brugmotief, zodat dit mozaïek zich binnen de kring verbindt met de brugmotieven op de poefs.
De poefs zijn aan de opstaande randen voorzien van doorlopende afbeeldingen van stenen bruggen over water. Hiermee wordt in historisch perspectief gerefereerd aan de gracht rond de kasteelmuren van “Het Kasteel van Etten” en tevens aan de “de Bruggenbouwers” van nu uit Centrum Oost.
Het blauw van het water versterkt de oranje zitvlakken van de bank.
De zonnen veranderen van kleur en zo zijn er nog meer details om te ontdekken voor kinderen. De randen zijn afgezet in warm geel, refererend aan Van Gogh’s zonnebloemen, maar die de poefs tegelijkertijd een Turkse uitstaling geven; de Turkse Moskee staat iets verderop in de straat.
De zitvlakken van de poefs zijn voorzien van een helgroene rand, refererend aan de geraniumvelden uit de tuin van het schilderij. De invulling van de cirkels zijn composities in de geraniumkleuren rood--roze.
Enorm dankbaar dit project te hebben kunnen en mogen realiseren.
Dank voor alle vrijheid en het gestelde vertrouwen in mij door Jolanda Wedage en het team van IKC de Vincent, de toegevoegde waardering op initiatief van Hanne Poos en aan Vincent van Gogh natuurlijk; zonder zijn werk had ik dit niet kunnen maken.
At last, but not least... dank aan Maria Boukateros voor haar hulp, inzet, support en sámenZijn, wat dit project voor mij tot een onvergetelijk, heerlijke, prachtige reis heeft gemaakt. ✨
Van voorbereiding tot onthulling
Officiele start participatieproject
____ "Irene Hemelaar is een kunstenares die zich heeft gespecialiseerd in de ‘mozaïkkunst’.
Eén van haar werken waarbij KOEPEL betrokken is geweest en indruk maakte is de Mozaïkbank met de tuin van Etten van Vincent van Gogh. Deze staat in de voortuin van het IKC Vincent in de Lambertusstraat in Etten-Leur.
Met gevoel voor kleur en harmonie heeft zij deze bank gecreëerd. Kleine stukjes gekleurde tegeltjes verlijmd op beton vormen samen één kunstwerk.
Je kunt plaats nemen op dit kunstwerk en dan je verhaal vertellen aan een kind, een opa of oma, een leerkracht of aan een passant. Kortom de bank nodigt je uit om in gesprek te gaan. Dat mag over Vincent van Gogh gaan maar even zo goed over kunst in de breedste zin van het woord. Of misschien wel over iets van alledag, wat uit het leven gegrepen is. Het maakt niet uit als je maar contact maakt en de ander beter leert kennen.
Irene Hemelaar verstaat de kunst van reproduceren met een eigen unieke stijl. Zij heeft haar talent gevonden en weet dit te benutten met passie en verwondering.
Een kunstenares met stijl. "_____ Koepel
Hieronder de originele en de naar het Engels en Nederlands vertaalde brief.
Vincent van Gogh verhaalt over het schilderij "Herinnering aan de tuin van Etten" dat hij zojuist had voltooid.
Hij was uitgedaagd door Paul Gaugin, die hem zei dat Vincent niets uit zijn eigen verbeelding kon schilderen. Het werd misschien wel zijn meest expressieve werk.
Voici maintenant pour la couleur. Des deux promeneuses la plus jeune porte un châle écossais carrelé vert et orangé et un parasol rouge. La vieille a un châle violet bleu presque noir. Mais un bouquet de dahlias, jaune citron les unes, panachées roses et blanches les autres, vient éclater sur cette figure sombre.
Derriere elles quelques buissons de cèdre ou de cyprès d’un vert émeraude. Derrière ces cyprès on entrevoit un parterre de choux vert pâles et rouges bordé d’une rangée de fleurettes blanches. Le sentier sablé est orangé cru, la verdure de deux parterres de geraniums écarlates est très verte. Enfin au deuxieme plan se trouve une servante vêtue de bleu qui arrange des plantes à profusion de fleurs blanches, roses, jaunes et rouges vermillon.
Voilà je sais que cela n’est peutêtre guère ressemblant mais pour moi cela me rend le caractère poétique et le style du jardin tel que je les sens.
De même supposons que ces promeneuses soient toi et notre mère. Supposons alors même qu’il n’y aurait aucune, absolument aucune ressemblance vulgaire et niaise, le choix voulu de la couleur, le violet sombre violemment tachée par le citron des dahlias, me suggère la personalité de la mère.
La figure en plaid ecossais carrelé orange et vert se détachant sur le vert sombre du cyprès, ce contraste encore exagéré par le parasol rouge, me donne une idée de toi, vaguement une figure comme celles des romans de Dickens.
Je ne sais si tu comprendras que l’on puisse dire de la poésie rien qu’en bien arrangant des couleurs, comme on peut dire des choses consolantes en musique. de même les lignes bizarres cherchées et multipliées serpentant dans tout le tableau doivent non pas donner le jardin dans sa ressemblance vulgaire mais nous le dessiner comme vu dans un rêve à la fois dans le caractère et pourtant plus étrange que dans la realité.
My dear sister, One thing that has given me great pleasure is that I’ve finally received a reply from Mrs Mauve.As I want to write to her one of these days I’d ask you to send me her current address immediately and without error. Her letter was dated from The Hague, but she doesn’t say if she’ll stay there; personally I thought she was still living in Laren.She says she’s also had a nice letter from you.I received your letter dated from Middelharnis, and I thank you very much for it. It’s good that you’ve at last begun to read Au bonheur des dames &c.There are so many things in it, as there are in Guy de Maupassant as well.I’ve already replied to you that I didn’t like Mother’s portrait enormously. I’ve now just painted a reminiscence of the garden at Etten, to put in my bedroom, and here’s a croquis of it. It’s quite a big canvas.
Now here are the colours. The younger of the two women walking is wearing a Scottish shawl with green and orange checks and carrying a red parasol. The old one has a blue-violet shawl, almost black. But a bunch of dahlias, some lemon yellow, others variegated pink and white, explode against this sombre figure.Behind them a few emerald-green cedar or cypress bushes. Behind these cypresses one catches a glimpse of a bed of pale green and red cabbages, surrounded by a border of little white flowers. The sandy path is a raw orange, the foliage of two beds of scarlet geraniums is very green. Finally, in the middle ground is a maidservant dressed in blue who’s arranging plants with a profusion of white, pink, yellow and vermilion-red flowers.There you are, I know it isn’t perhaps much of a resemblance, but for me it conveys the poetic character and the style of the garden as I feel them. In the same way, let’s suppose that these two women walking are you and our mother. Let’s even suppose then that there may be not the slightest, absolutely not the slightest vulgar and fatuous resemblance, the deliberate choice of colour, the dark violet violently blotched with the lemon yellow of the dahlias, suggests Mother’s personality to me.The figure in the Scottish plaid with the orange and green checks standing out against the dark green of the cypress, this contrast even more exaggerated by the red parasol, gives me an idea of you, vaguely a figure like those in Dickens’s novels.I don’t know if you’ll understand that one can speak poetry just by arranging colours well, just as one can say comforting things in music. In the same way the bizarre lines, sought out and multiplied, and snaking all over the painting, aren’t intended to render the garden in its vulgar resemblance but draw it for us as if seen in a dream, in character and yet at the same time stranger than the reality.
Bron: Wikipedia
Nu voor de kleur. Van de twee wandelaars draagt de jongste een groen-oranje geruite sjaal en een rode parasol. De oude vrouw heeft een bijna zwarte, blauwpaarse sjaal. Maar een boeket dahlia's, sommige citroengeel, de andere bont in roze en wit, komen helder uit op deze donkere figuur.
Achter hen een paar struiken ceder of cipres van smaragdgroen. Achter deze cipressen kunnen we een glimp opvangen van een bed van lichtgroene en rode kool, omzoomd door een rij witte bloemen. Het zandpad is puur oranje, het groen van twee bedden van scharlaken geraniums is fel groen. Ten slotte is in het tweede plan een in het blauw geklede bediende die planten schikt in een overvloed aan witte, roze, gele en vermiljoenrode bloemen.
Ik weet dat het misschien niet precies overeenkomt, maar voor mij geeft het me het poëtische karakter en de stijl van de tuin zoals ik die voel.
Evenzo, stel dat deze wandelaars u en onze moeder zijn. Stel zelfs dan dat er geen, absoluut geen enkele en dwaze gelijkenis zou zijn, de gewenste kleurkeuze, het donkerpaarse, heftig gekleurd door de citroen van de dahlia's, doet mij de persoonlijkheid van moeder vermoeden.
De figuur in oranje en groen betegelde Schotse plaid tegen het donkergroen van de cipres, dit contrast, nog versterkt door de rode parasol, geeft me een idee van jou, een beetje een figuur zoals die in de romans van Dickens.
Ik weet niet zeker of je zult begrijpen dat we zoals we van poëzie kunnen zeggen, door de kleuren goed te arrangeren, we troostende dingen kunnen zeggen zoals in muziek. Op dezelfde manier moeten de gezochte en vermenigvuldigde bizarre lijnen die zich door het hele beeld slingeren, de tuin niet in zijn simpele gelijkenis weergeven, maar hem naar ons toe trekken zoals we die in een droom zien, qua karakter maar tegelijkertijd vreemder dan in werkelijkheid.